πρώτες σκέψεις

Η ανάγνωση ενός τοπίου είναι ξεχωριστή από άνθρωπο σε άνθρωπο και σχετίζεται με τις γνώσεις, τις εμπειρίες και τη διάθεση. Τα συναισθήματα, η αίσθηση, η υποκειμενική αυτή γνώση οδηγεί σε φαντασιακές προσωπικές προβολές του τοπίου. Οπότε αυτή η προβολή δεν μπορεί παρά να είναι μία συρραφή των πραγμάτων που είδα, που συγκράτησα ή ακόμα κι αυτών που θα ήθελα να δω, ένα μοντάζ λοιπόν που ίσως περιέχει και τη δική μου νοητή παρέμβαση στο τοπίο. Δηλαδή ίσως αυτό που καλείται κανείς να κάνει μέσα από μία πραγματική παρέμβαση να είναι η μετάφραση της αίσθησης του τοπίου αυτού όπως το νιώθει ή όπως θα ήθελε να το νιώθει.
Στα πλαίσια ενός workshop αυτό που συμβαίνει είναι πολλαπλές αναγνώσεις, πολλαπλές χειρονομίες που επιχειρούν να βρουν ένα κοινό τόπο όπου όλες έχουν νόημα, συνδυάζονται, συνδιαλέγονται, αντιπαρατίθενται και τελικά συνθέτουν κάτι. Πιο συγκεκριμένα, αναφορικά με το Λιμνείο, οι αισθήσεις ήταν πολλές και είτε συνέπιπταν είτε αντιδιαστελλόταν. Ο χείμαρρος, τα δέντρα που κινούνται με κάθε αεράκι, οι χαραγμένες πορείες ακόμα και ο μύλος μιλάνε για ροή στο χώρο. Ροή που τη βλέπεις, τη νιώθεις, την ακούς και ή αφήνεσαι να σε παρασύρει ή αντιστέκεσαι και απομακρύνεσαι, Ο ρευστός αυτός χώρος παραπαίει στο τεχνητό και το φυσικό, στην πυκνότητα και την αποσυμπίεση, στη δόμηση και την αποδόμηση, στο υπερυψωμένο και το βυθισμένο. Το Λιμνείο ρέει και πάλλεται ανάμεσα σ’ αυτά τα δίπολα και αποτελεί τελικά το σταθερό σημείο σ’ αυτή τη νοητή τραμπάλα η οποία ανάλογα με την ώρα, την εποχή και τη διάθεση γέρνει προς την ανάλογη κατελυθυνση. Οπότε αυτά τα δίπολα νοούνται ως τέτοια ή ως φυσική συνέχεια, σαν κύκλος ή ευθεία ανάλογα με το ποιος κάνει την ανάγνωση και που θέλει να εστιάσει.
Όπως φαίνεται η ιδέα και ο τρόπος που αυτές οι σκέψεις τείνουν να μεταφραστούν είναι η δημιουργία μίας πορείας ορισμένης από διαφανή και αδιαφανή στοιχεία που θα ανεμίζουν ή θα είναι σταθερά τα οποία θα απαντώνται αποσπασματικά υπονοώντας μία συνέχεια. Μία πορεία που θα ευνοεί τις φυσικές ροές του χώρου αλλά θα δημιουργεί και καινούριες παρέχοντας την ευχέρεια και τη δυνατότητα κάθε διαβάτης να μεταφράσει με μοναδικό τρόπο την πορεία και να τοποθετηθεί και να κινηθεί όσο το δυνατόν πιο παρορμητικά, ελεύθερα κι απρόβλεπτα σ’ αυτή προσελκυόμενος ή απομακρυνόμενος από τα ξένα αυτά σώματα.

Κατερίνα Εξαμηλιώτου

προσεγγίζοντας το Λιμνείο