19.12.07
18.12.07
κατασκευές σε εξέλιξη... :)
Στη σχολη κατασκευάζοντας...και δοκιμάζοντας!!!΄Η καλύτερα παίζοντας;;;; :)
16.12.07
Artistic Landscapes - Xenofon Bitsikas
Ξενοφών Μπήτσικας, εικαστικός
Τμήμα Πλαστικών τεχνών & Επιστημών της Τέχνης, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων
Η εισήγηση προσεγγίζει δύο εκφράσεις του ίδιου θέματος προερχόμενες από διαφορετικούς σχηματοποιητικούς μηχανισμούς: τις εικαστικές τέχνες και τη λογοτεχνία, και εξετάζει τις αναλογίες στην στρατηγική της αναπαράστασης. Το κοινό στοιχείο της σπείρας στο έργο «Spiral Jetty» (1970, Great Salt Lake, Utah USA) του Robert Smithson και στο διήγημα «A Descent into the Maelstrom» του Edgar Allan Poe, εισάγει τον επισκέπτη-αναγνώστη σε μια υπαρξιακή δίνη της οποίας το τέλος συμπίπτει με την αρχή. Η ισχυρή σπειροειδής θαλάσσια δίνη Maelstrom, που δημιουργείται από τα ρεύματα του νερού στη περιοχή των νησιών Lofoten της Νορβηγικής ακτής, αποτελεί την έμπνευση για το διήγημα του Edgar Allan Poe, όπως αποτέλεσε επίσης έμπνευση για αφηγηματικές υπερβολές στο παρελθόν. Η σπείρα λειτουργεί ως σημείο αναφοράς και βασικό σχήμα για την ανάπτυξη της αφήγησης, εισάγει και παγιδεύει τον αναγνώστη σε μια πτυχή-κενό του χρόνου και του τόπου. Ο Poe υφαίνει μια διαδρομή ανάμεσα στο υπερφυσικό και τη λογική. Εδώ η εκλογίκευση και η απαγωγή εν μέσω του υπερφυσικού αποτελούν μέρη του ίδιου φαινόμενου, κατά τη διάρκεια της τρομακτικής παγίδευσης στη σπειροειδή δίνη. Η σωτηρία έρχεται μέσα από την ανάλυση των μορφών και την επεξεργασία των στοιχείων, για την εξεύρεση του μίτου που θα οδηγήσει σώο το ναυαγό στην έξοδο του λαβυρίνθου.
Για τον Robert Smithson, τον έτερο κατασκευαστή φανταστικών χώρων, η σπείρα και η έννοια της κυκλικότητας-επαναληψιμότητας, αποτελεί μια μεταφορά για την τέχνη, την ιστορία και τη ροή της σκέψης, που βρίσκει εφαρμογή στην κατασκευή και στη ταινία «Spiral Jetty». Το αναφερθέν έργο του Poe αποτελεί μια από τις αγαπημένες ιστορίες του Smithson, που και αυτός ανατρέχει σε μυθικές αναφορές για την επιλογή του τόπου και του σχήματος. Με το «Spiral Jetty» επιδιώκει τη δημιουργία ενός «πεδίου» που θα επέτρεπε την τομή με τις σταθερές του ενιαίου σημείου φυγής και σειριακής εξέλιξης της ευκλείδειας γεωμετρίας και θα έδινε τη δυνατότητα ανάπτυξης σε σχετικό χρόνο και χώρο («Χρειάζομαι ένα χάρτη – έγραφε – που να δείχνει τον προϊστορικό κόσμο να συνυπάρχει με τον παρόντα»). Για τον Smithson, πέρα από εικαστικό αντικείμενο, η κατασκευή της σπείρας Jetty λειτουργεί σαν μια αφαιρετική εκδοχή του χρόνου και χώρου, καθώς «πάνω της» δημιουργεί και συνθέτει αφηγήσεις και αναπαραστάσεις, ωσάν στιγμές σε χρονικές συνθήκες της γης και της ανθρώπινης ύπαρξης, για την κατανόηση του ασύμπτωτου και ετερογενούς χώρου και χρόνου.
13.12.07
9.12.07
8.12.07
σάββατο πρωί
"η ομάδα με τα τούλια"
καφέδες σκάλα τόπια και ξεκινάμε!!!
ψάχνοντας τα όρια κατακόρυφα και οριζόντια,προσπαθώντας να βρεθούν οι επιθυμητες ποιότητες.
η οπτική μέσα από ένα, δύο ή τρία στρώματα σίτας.
και κάπως έτσι η κίνηση μεταλάσσεται σε στάση!αέρινη άυλη αιώρα που ίσως να αποτελέσει το επαναλαμβανόμενο στοιχείο της σύνθεσης.
πρώτες σκέψεις
Η ανάγνωση ενός τοπίου είναι ξεχωριστή από άνθρωπο σε άνθρωπο και σχετίζεται με τις γνώσεις, τις εμπειρίες και τη διάθεση. Τα συναισθήματα, η αίσθηση, η υποκειμενική αυτή γνώση οδηγεί σε φαντασιακές προσωπικές προβολές του τοπίου. Οπότε αυτή η προβολή δεν μπορεί παρά να είναι μία συρραφή των πραγμάτων που είδα, που συγκράτησα ή ακόμα κι αυτών που θα ήθελα να δω, ένα μοντάζ λοιπόν που ίσως περιέχει και τη δική μου νοητή παρέμβαση στο τοπίο. Δηλαδή ίσως αυτό που καλείται κανείς να κάνει μέσα από μία πραγματική παρέμβαση να είναι η μετάφραση της αίσθησης του τοπίου αυτού όπως το νιώθει ή όπως θα ήθελε να το νιώθει.
Στα πλαίσια ενός workshop αυτό που συμβαίνει είναι πολλαπλές αναγνώσεις, πολλαπλές χειρονομίες που επιχειρούν να βρουν ένα κοινό τόπο όπου όλες έχουν νόημα, συνδυάζονται, συνδιαλέγονται, αντιπαρατίθενται και τελικά συνθέτουν κάτι. Πιο συγκεκριμένα, αναφορικά με το Λιμνείο, οι αισθήσεις ήταν πολλές και είτε συνέπιπταν είτε αντιδιαστελλόταν. Ο χείμαρρος, τα δέντρα που κινούνται με κάθε αεράκι, οι χαραγμένες πορείες ακόμα και ο μύλος μιλάνε για ροή στο χώρο. Ροή που τη βλέπεις, τη νιώθεις, την ακούς και ή αφήνεσαι να σε παρασύρει ή αντιστέκεσαι και απομακρύνεσαι, Ο ρευστός αυτός χώρος παραπαίει στο τεχνητό και το φυσικό, στην πυκνότητα και την αποσυμπίεση, στη δόμηση και την αποδόμηση, στο υπερυψωμένο και το βυθισμένο. Το Λιμνείο ρέει και πάλλεται ανάμεσα σ’ αυτά τα δίπολα και αποτελεί τελικά το σταθερό σημείο σ’ αυτή τη νοητή τραμπάλα η οποία ανάλογα με την ώρα, την εποχή και τη διάθεση γέρνει προς την ανάλογη κατελυθυνση. Οπότε αυτά τα δίπολα νοούνται ως τέτοια ή ως φυσική συνέχεια, σαν κύκλος ή ευθεία ανάλογα με το ποιος κάνει την ανάγνωση και που θέλει να εστιάσει.
Όπως φαίνεται η ιδέα και ο τρόπος που αυτές οι σκέψεις τείνουν να μεταφραστούν είναι η δημιουργία μίας πορείας ορισμένης από διαφανή και αδιαφανή στοιχεία που θα ανεμίζουν ή θα είναι σταθερά τα οποία θα απαντώνται αποσπασματικά υπονοώντας μία συνέχεια. Μία πορεία που θα ευνοεί τις φυσικές ροές του χώρου αλλά θα δημιουργεί και καινούριες παρέχοντας την ευχέρεια και τη δυνατότητα κάθε διαβάτης να μεταφράσει με μοναδικό τρόπο την πορεία και να τοποθετηθεί και να κινηθεί όσο το δυνατόν πιο παρορμητικά, ελεύθερα κι απρόβλεπτα σ’ αυτή προσελκυόμενος ή απομακρυνόμενος από τα ξένα αυτά σώματα.
Κατερίνα Εξαμηλιώτου
προσεγγίζοντας το Λιμνείο
Η ανάγνωση ενός τοπίου είναι ξεχωριστή από άνθρωπο σε άνθρωπο και σχετίζεται με τις γνώσεις, τις εμπειρίες και τη διάθεση. Τα συναισθήματα, η αίσθηση, η υποκειμενική αυτή γνώση οδηγεί σε φαντασιακές προσωπικές προβολές του τοπίου. Οπότε αυτή η προβολή δεν μπορεί παρά να είναι μία συρραφή των πραγμάτων που είδα, που συγκράτησα ή ακόμα κι αυτών που θα ήθελα να δω, ένα μοντάζ λοιπόν που ίσως περιέχει και τη δική μου νοητή παρέμβαση στο τοπίο. Δηλαδή ίσως αυτό που καλείται κανείς να κάνει μέσα από μία πραγματική παρέμβαση να είναι η μετάφραση της αίσθησης του τοπίου αυτού όπως το νιώθει ή όπως θα ήθελε να το νιώθει.
Στα πλαίσια ενός workshop αυτό που συμβαίνει είναι πολλαπλές αναγνώσεις, πολλαπλές χειρονομίες που επιχειρούν να βρουν ένα κοινό τόπο όπου όλες έχουν νόημα, συνδυάζονται, συνδιαλέγονται, αντιπαρατίθενται και τελικά συνθέτουν κάτι. Πιο συγκεκριμένα, αναφορικά με το Λιμνείο, οι αισθήσεις ήταν πολλές και είτε συνέπιπταν είτε αντιδιαστελλόταν. Ο χείμαρρος, τα δέντρα που κινούνται με κάθε αεράκι, οι χαραγμένες πορείες ακόμα και ο μύλος μιλάνε για ροή στο χώρο. Ροή που τη βλέπεις, τη νιώθεις, την ακούς και ή αφήνεσαι να σε παρασύρει ή αντιστέκεσαι και απομακρύνεσαι, Ο ρευστός αυτός χώρος παραπαίει στο τεχνητό και το φυσικό, στην πυκνότητα και την αποσυμπίεση, στη δόμηση και την αποδόμηση, στο υπερυψωμένο και το βυθισμένο. Το Λιμνείο ρέει και πάλλεται ανάμεσα σ’ αυτά τα δίπολα και αποτελεί τελικά το σταθερό σημείο σ’ αυτή τη νοητή τραμπάλα η οποία ανάλογα με την ώρα, την εποχή και τη διάθεση γέρνει προς την ανάλογη κατελυθυνση. Οπότε αυτά τα δίπολα νοούνται ως τέτοια ή ως φυσική συνέχεια, σαν κύκλος ή ευθεία ανάλογα με το ποιος κάνει την ανάγνωση και που θέλει να εστιάσει.
Όπως φαίνεται η ιδέα και ο τρόπος που αυτές οι σκέψεις τείνουν να μεταφραστούν είναι η δημιουργία μίας πορείας ορισμένης από διαφανή και αδιαφανή στοιχεία που θα ανεμίζουν ή θα είναι σταθερά τα οποία θα απαντώνται αποσπασματικά υπονοώντας μία συνέχεια. Μία πορεία που θα ευνοεί τις φυσικές ροές του χώρου αλλά θα δημιουργεί και καινούριες παρέχοντας την ευχέρεια και τη δυνατότητα κάθε διαβάτης να μεταφράσει με μοναδικό τρόπο την πορεία και να τοποθετηθεί και να κινηθεί όσο το δυνατόν πιο παρορμητικά, ελεύθερα κι απρόβλεπτα σ’ αυτή προσελκυόμενος ή απομακρυνόμενος από τα ξένα αυτά σώματα.
Κατερίνα Εξαμηλιώτου
προσεγγίζοντας το Λιμνείο
7.12.07
6.12.07
Το εργαστήριο οργανώνεται γύρω από έναν ιδιαίτερο τόπο στην πόλη της Ξάνθης. Ο Τόπος θα αποτελέσει ένα είδος πλατφόρμας για την επινόηση κατασκευών, καθώς λειτουργεί ως πεδίο για τον προγραμματισμό των δράσεων. Η έννοια του δικτύου τόπων καθώς και του διαδραστικού περιβάλλοντος αποτελούν κεντρικά σημεία διερεύνησης από τους συμμετέχοντες φοιτητές κατά την διάρκεια του workshop. Ιδιαίτερη σημασία δίνεται στην προσπάθεια ανίχνευσης της μοναδικότητας του επιλεγμένου τόπου. Το αρχικό εννοιολογικό υπόβαθρο που προσφέρεται μέσα από την ερμηνεία του τόπου, μπορεί να ανατραπεί ή να προεκταθεί νοηματικά μέσα από την παρέμβαση σε αυτόν.
Subscribe to:
Posts (Atom)